Geçenlerde, ev komşularım Ahmet Dinç ve Mehmet Yılmaz ağabeyle Aksaray Belediyesi Hobi Bahçeleri'ndeki küçük bahçemde bir çay keyfi yaptık. Çayımızı yudumlarken, Kara Köpek sessizce geldi. Her zamanki gibi sevgisini, bağlılığını öyle derin, öyle samimi bir şekilde gösterdi ki... Ben de onlara Kara Köpek’i anlattım. 

Hayatımda bana bazı insanlardan daha çok sadakat gösteren bu hayvanı…İşte Kara Köpek

İnsanın kalbini ve göğüs kafesini dolduran öyle duygular vardır ki, anlatmaya kelimeler, sözler kifayetsiz kalır . Göz göze gelince anlar insan; bir bakışta hissedilir sevgi, bağlılık, güven… 

Kara Köpek’le olan dostluğumuz da işte böyle anlatılamaz bir yerden başlıyor.

“Gerçek şu ki, Allah sadakat gösterenleri sever.”
(Âl-i İmrân Suresi, 76. Ayet)

Kara Köpek. Hobi bahçelerine her gelişimde, beni tanır, arabamın önüne geçer sevgi gösterisini yapar. Arabayı daha park ederken, o çoktan bahçemizin önünde yerini almış olur. Bekler. Beklemekle kalmaz, bakışıyla selam verir, sevgisiyle işte ben buradayım der. Ne bir menfaat bekler, ne bir ödül… 

Bazen götürdüğüm azıcık yiyeceği bile yemez. O, sevgisini göstermek için ne açlık bekler ne tok gözlülük. Her gün oradadır, her gelişimde beni orada karşılar. Çünkü onun sadakati, çıkarla değil, yürekle yazılmıştır.

Düşünüyorum da... Yıllardır dost bildiğin, iyi günde kötü günde yanında olduğun, dertlerini kendi derdin saydığın insanlar bile bu Kara Köpek kadar sadık olamıyorlar. 

Ne zaman dara düşsen sırtlarını dönerler. En zayıf anında, en derin yerinden hançerlerler. “Dost başa, düşman ayağa bakar” der atalarımız; meğer etrafımdakilerin gözü hep ayağımızdaymış da biz dost sanmışız. 

Kimi insanlar vardır, “Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır” derler ama ne tatlı dilleri vardır ne de sadakatleri. Nice ömrünü verdiklerin, bir vefa borcunu bile hatırlamazlar. Oysa Kara Köpek, tek bir söz etmeden, her gün bana “Ben buradayım, seni bekledim” diyor.

“Merhamet etmeyene merhamet edilmez.”
(Buhârî, Edeb 18; Müslim, Fedâil 66)

Bir başka deyimle söylemek gerekirse: “İyilik eden iyilik bulmaz, sadakati köpekte ararsın” desem haksız sayılmam. Çünkü ne acıdır ki, “Besle kargayı, oysun gözünü” misali, insandan gördüğün çoğu zaman nankörlük oluyor. Oysa Kara Köpek ne verdiğime baktı, ne elime gözünü dikti. O sadece kendini sevdirmeye çalıştı sevdi, sahiplendi, sadık kaldı.

Bazen düşünüyorum da; insanlar mı yabanlaştı, yoksa biz mi insanlığın tanımını unuttuk? “İnsanı insan yapan vicdandır” der büyüklerimiz. Vicdanı olan bir canlı arıyorsan, bazen insanda değil, bir köpeğin gözlerinde buluyorsun.

Kara Köpek, sadece bir hayvan değil benim için; o, kaybettiğim insanlığın bir yansıması. Dostluğun, vefanın, sadakatin sessiz ve saf bir simgesi.

Belki de bu yüzden, “İnsana güvenme, düşman olur; köpeğe güven, sadık olur” demiş eskiler. Ben artık güveni, sadakati, gerçek dostluğu Kara Köpek’te buluyorum. Çünkü onun sevgisi hesap kitap bilmez; sadece yürekten gelir.