Her ne kadar bu deyiş doğduğu yerde yaşamayıp da doyduğu yerde yaşayanlara atfedilse de doğduğu yerde sanki doymayacaklar mıydı?

Kendimden örnek vermek istersem; üniversite tahsilim için memleketim Aksaray’dan 1973 yılında ayrıldım ayrıları düğün, cenaze ve bayramlarda sıla ziyaretleri yapmaktayız. Ayrıca gerek eşimin gerekse benim yurt dışından sıla ziyaretine gelen akrabalarınızla yılda bir kez de olsa bir araya gelmek ayrı bir keyif veriyor.

Emekli olduk hala sıla dışındayız. Aksaray’daki birçok dost, akraba ve arkadaşım bana; emekli oldun memleketine gel artık diye sitem etseler de olmayınca olmuyor. Nasıl olsun Başkentte üniversite mezuniyetinden buyana iş hayatının geçtiği, torun torbaya sahip olduğun bir çekirdek ailen var. 

Üstüne üstlük güneyde Antalya’nın en doğal ve şirin beldesi Kaş’ da ayın Altı ayını geçirdiğimiz yazlık komşularımız. Kaş da her gördüğüm 68 plakalı aileye takılır sohbete dalarım. Zamanı müsait olanları da verandamıza davet eder eskileri yad ederiz. Sürpriz okul arkadaşlarım bile denk gelmiştir.

Tüm bu güzel olanaklara rağmen; sıla ziyaretimizi her yaz aksatmadan yerine getiriyoruz. Son ziyaretimizde Helvadere kasabamızın doğal halini ve misafirperver halkını çok sevdik. İkinci bir yazlığa karar verdiğimde bu yer kesin Helvadere olur. Bu küresel iklim krizinde hayat su olan yerlerde olacak ve herkes suyu olan yerlere akın edecek.

Her sıla ziyaretimizde beni en çok duygulandıran mezar ziyareti, doğup büyüdüğüm Kurtuluş Mahallemizdeki kerpiç evimiz ve yaşayan yaşlı komşularımız oldu. Her yaz gittiğimizde bir önceki yaz gördüğümüz yaşlılarımızın öldüğü ve Aksaray dışından gelen cenazelerin vefatları bizi hüzünlendiriyor.

Aksaray dışından gelen cenazeler demişken rahmeti kayın validemin şu sözü hiç aklımızdan çıkmıyor.

“Emekli oluyorlar Aksaray’a yerleşmiyorlar; ölünce de beni Aksaray’a defnedin diyorlar.”

Sevgi ve Saygılarımla