Önceki yazımda bahsetmiştim. Ebevenylik çaba ister, emek ister. Bugün evlat yetiştirmeyle alakalı peygamberlerden misal vermeye çalışacağım.

Peygamberler bize Allah'ın emirlerini yasaklarını tebliğ eden zatlar olduğuna göre onların her davranışı bizim için numune-i imtisal olmalıdır. O halde bakalım onlar nasılmış evlat yetiştirme konusunda…

Kuran-ı kerimde pek çok yerde peygamberler oğullarına hitap ederken şöyle derler;

" Ey oğulcağızım! ya da ey oğulcuğum!"

İşte kısa ve öz bir örnek….

Evlatlarımıza seslenişimiz, hitap şeklimiz çok önemli demekki… Nasıl bir çocuk olursa olsun evladımıza seslenirken yakışıksız hitaplar kullanmamalıyız. ( siz neyi kastettiğimi anladınız tek tek yazmıyorum hitap şekillerini) Onlara asla lakap takmamalı ve alay etmemeliyiz. Çocuk deyip geçmeyin. Ruhu incinir. Derin yaralar açarsınız.

Kızcağızım, oğulcağızım, canım evladım demeliyiz ki ilk seslenişimiz ve ses tonumuzdaki yumuşaklıkla çocuğun gönlünü baştan fethedelim. Devamında ne söylersek çocuğumuz sözümüzü dinleyecektir. Ama böyle derken formaliteden canım yavrum deyip vücutdili ve ses tonunuzla " kalk git" der gibi konuşmayı kastetmiyorum.

Hangi ruh halinde olursak olalım. Unutmayın ki tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır. İlk madde budur. Evlatlarımıza peygamberlerin yaptığı gibi güzel bir hitap ve yumuşak üslupla konuşmaktır. Gerisi çorap söküğü gibi gelir.

Bu haftaki ödevimiz bu anne- babalar! Hadi bakalım kolay gelsin hepimize...