Bir haftadır ülkemizin gündemini derinden sarsan, kalplerimizden belki bir daha geri geleceğini bile umamadığımız bir parçanın daha kopmasına neden olan malum son olaylardan ilham alarak genel çıkarımlar yapmaya çalışacağım bir yazı olacak.

     PKK saldırısına istinaden işittiğimiz her ölüm haberinden sonra, halkımızın bir çoğu sokaklara dökülür. Tabutlara çelenkler gönderilir, agresif protestolar haykırılır, ağıtlar yakılır, gözyaşları akıtılır. Bunlar kuşkusuz kırılan kalplerin, parçalanan yüreklerin bir çeşit kendini ifade şekli. Ama benim sormak istediğim soru şu; bu davranışlar ne kadar işlevsel, ne kadar faydalı veya belki de ne kadar gerçekçi? Benim bahsedeceğim "vatan sevgisinin tepkisi böylemi olmalı? Yoksa 15 Temmuzdaki gibi ülkeye sahip çıkma gibimi olmalı?

       Bugün can kayıplarımız için ağlayıp, birkaç gün sonra yine eski zevk düşkünü olduğunuz yaşantınıza dönmeniz, alınmayın ama, hiç de inandırıcı gelmiyor. Elbette ölenle ölünmez ve tabii ki acılarımız zamanla hafifleyeceklerdir fakat, olayın en sıcak anında gösterdiğiniz tepkiniz gerçek hislerinizin eseriyse; bu terör problemi bitmediği sürece rahat uyuyamamanız, gülememeniz, eğlenememeniz lazım. Bu sorunla kafanızın içinde bir yerlerde her daim savaşıyor olmanız gerekir. Sokaktaki kalabalığı görünce sokağa çıkıp şovmenlik mi yapıyoruz, yoksa gerçekten canımızı ortaya koyarak vatanımızı koruyabiliyormuyuz?

       Aslında, benim değinmek istediğim konuya daha gelmedik. Benim lafım, o ´kuru´ kalabalık içerisinde, gözleri gerçekten yaşlı olanlara. Vatanınızı sevdiğiniz için döküldünüz meydanlara, terörü lanetlediniz, sabah-akşam bu münakaşanın içinde yaşayıp azalarak da olsa aynı hüznü hep birlikte içimizde yaşadık. Önemli olan hep birlikte vatana sahip olmaktır. Yoksa bazı vatana ihanet edenler gibi kendi vatanına düşmanlık yapmak değildir.

      Vatan sevgisi, o vatan uğrunda can vermiş insanların tabutlarını çiçeklere boğmakla, eğilip o yaşadığın toprağı öpmekle, sokaklara çıkıp intikam naraları atmakla olmaz; olmamalı. Sen vatanını seviyorsan, her şeyden önce, yaptığın işte iyi olmaya gayret etmelisin. Vatanına gerçekten değer veriyorsan, ona faydalı olmak istemelisin. "Nasıl kolay para kazanırım?" felsefesinden vazgeçip, torpil peşinde koşturmak yerine, dişinle tırnağınla kazıya kazıya, tam manasıyla hak ederek bir yerlere gelmek olmalı emelin. İşini doğru yapıp, böyle olmayanları da kendine özendirmelisin. Egoların ve bencilce ereklerin ön plana çıkartılmaya çalışıldığı günümüz dünyasında, sen vatandaşını da en az kendini sevdiğin kadar sevmelisin. Aksi takdirde adaletli de olamazsın zaten. Halkının adaleti önemsemediği bir vatandan ne bekliyorsun ki?

     Haksızlıklara karşı her zaman sesini yükseltmeli, hak yemekten de oldum olası uzaklaşmalısın. Her koşulda soğukkanlılığını koruyup, daima iyiyi ve doğruyu bulmaya ve uygulamaya yönelmelisin. Temizlikten ve ahlakından hiç bir zaman ödün vermemelisin. Unutma, bir milletin temelleri ahlaki değerler üzerine kuruludur.  Günün birinde çöküp gitmek, ahlak anlayışları kalmayan toplumların kaçınılmaz sonudur.
Her fırsatta vatandaşını ezip, bir diğerinin önüne geçmek ve daha fazla para kazanmak uğruna devletini, milletini alenen dolandıran vatandaş maskesi altındakilerinin gözyaşı, kusura bakmayın ama- timsah gözyaşından pek de farklı değildir. Terörün çıkış noktası belki çok çok farklı olabilir, ama hala yaşayabilmesinin esas sebebi budur. Sadece birkaç ölüm haberi duyduğunda birbirine kenetlenen (hatta o dönemde bile kenetlenemeyen) bir toplumun çöküşü için terör sadece bir vesile, bir bahanedir. 
      Hulasa,  "Vatan sana canım feda!" söyleminden kurtulun. Eğer bir fedakarlıkta bulunmak istiyorsanız canınızı değil, yaşamınızı feda edin! Yaşamınızı, "Devletin malı deniz, yemeyen keriz." gibi ahlaksızlığı pohpohlayan deyimlerin peşinden koşmayın. Son nefesinizi değil, diğer bütün nefeslerinizi ülkeniz için verin. Bir nefeslik değil, bir ömürlük sevgidir "vatan sevgisi". Eğer kalbinizden gelerek çıkıyorsanız meydanlara, lütfen, normal yaşantınızda da bu sevginin hakkını verin!