Az önce fidelerini suladı eşim. Seviyor bitkilerle uğraşmayı. O fideleriyle ilgilenirken dikkat ettim de ne çok emek istiyor bitki, çiçek vs yetiştirmek. Su istiyor, toprağı havalansın istiyor, güneş istiyor, en çok da ilgi istiyor. Bütün temel ihtiyaçlarını karşılasanız ama ilgi göstermeseniz belki yeşil kalıyor ama çiçek veya meyve vermiyor.

En çok da sabır istiyor. Bekliyorsunuz, bekliyorsunuz çiçek versin diye. Sonra yine bekleyiş ufak bir domates versin diye, sonra yine bekleyiş o domates kızarsın diye. Tüm bu bekleyişler neticesini veriyor ama en güzeli ne biliyor musunuz? Domates her yerde var ama sizin 1001 emekle yetiştirdiğiniz domates herşeyden daha mutlu ediyor insanı.

Şimdi bunları neden anlattım. Evet bildiniz. Çocuklar da tıpkı böyledir. Emek ister, yemek ister, ilgi ister en çok da sabır ister. Ama zoraki bir sabır değil. Meyveyi bekler gibi…. Heyecan dolu bir sabır… Peki biz napıyoruz? "Oğlum bi dur! Kızım bi otur! Evladım bi sus! Karnı tok sırtı pek daha niye mızmızlanıyor bu çocuk? Vs vs… Çocuklarımızın fiziki ihtiyaçlarını karşılayınca iş bitiyor mu? Genelde tüm annelerin dediği birşey var: " Git odana oyna kafamı bi dinliyim" Ben demiyorum diyen yoktur herhalde. Gün olur onlar da bize "Anne- baba odanda bi otur da misafirimiz gelecek, işimizi halledelim vs" derse ne yaparız hiç düşünüyor muyuz? Böyle söyleyince acı oluyor dimi?

Şimdi biz onlara tahammül edemezsek her hallerine sevgiyle yaklaşmazsak onlara tahammülsüzlüğü öğretiriz ve gün gelince tahammül edemeyecekleri kişi oluruz.

Üstelik sadece bunun için de değil, değeri, ilgiyi, sevgiyi hak ettikleri için vermeliyiz onlara. Çiçek gibi bakmalıyız onlara.

Sadece okusun kariyer yapsın diye de değil değerlerine sahip çıksın, Rabbimize iyi bir kul olsun, insan gibi insan olsun diye…

Öyleyse iyi bakın çiçeklerinize….