İnsanın yaşamına değer katan en önemli unsurlardan biri samimi dostluktur, sevgi ve fedakârlık gerektirir. Sevgi ve fedakârlıkla kurulan dostluklar hayatın zorluklarını kolaylaştırırlar. Dostlar bir birinin fayda için çaba gösterir gayret ederler. Dost için madden manen bedenen ellerinden gelen faydayı yapar, kötülüğü önlerler. Aşağıdaki bahsedeceğim hikâyeden çıkartılacak dersin fayda sağlayacağına inanıyorum?

Bir ormanda iki kişi ağaç kesiyormuş. Birinci adam sabahları erkenden kalkıyor, ağaç kesmeye başlıyormuş. Bir ağaç devrilirken hemen diğerine geçiyormuş. Akşamları da arkadaşından bir kaç saat sonra ağaç kesmeyi bırakıyormuş. İkinci adam ise arada bir dinleniyor ve hava kararmaya başladığında eve dönüyormuş. Bir hafta boyunca bu tempoda çalıştıktan sonra ne kadar ağaç kestiklerini saymaya başlamışlar. Sonuç olarak ikinci adamın daha fazla ağaç kestiğini fark etmişler. Birincisi öfkeyle sormuş: ?Ben daha çok çalıştım. Ama sen daha fazla ağaç kestin. Bu işin sırrı ne? İkinci adam yüzünde tebessümle: ?Ortada bir sır yok. Sen durmaksızın çalışırken, ben arada bir dinlenip baltamı biliyordum. Keskin baltayla, daha az çabayla daha çok ağaç kesilir. Kendimizi geliştirmek, baltamızı bilemektir. Kendimize zaman ayırıp, yaşamımızı objektif bir bakışla gözden geçirmektir. Zayıf bulduğumuz yönlerimizi geliştirmek için çaba göstermektir. Bu, zihnimizin, ruhumuzun, karakterimizin güçlenmesi için olmazsa olmaz bir koşuldur. Ekip, donanım, plan, proje ve zaman kazanımı iyi olmalıdır. Sokrat şöyle der: ?İnsan kendini tanı!? Kendini tanımak, şu anda olduğumuz noktayla olmak istediğimiz nokta arasındaki yoldur. Kendimizi nasıl gördüğümüz ile başkalarının bizi nasıl gördüğü arasın da fark olmaması anlamına gelir. Hayatımızda başarılı ve doyumlu olmak istiyorsak, baltamızı bilemek için kendimize zaman ayırmalı, gerekli olan ekipmanı hazır bulundurup gerektiği yerde kullanmayı bilmeliyiz.