Hayatda umudunuz´un tükendiğini ve artık herşeyin bittiğini düşündüğünüz anlar olmuştur mutlaka; bu hayatı çekilmez kılan kendisi değil biz insanların bencilliği ve aç gözlülüğüdür. Bu yüzden çok hoşuma giden bir hikayeyi sizlerle paylaşmak istedim, umarım beğenirsiniz;

Dört mum yavaşca yanıyordu...
Ortam çok sessizdi ve fısltıyla konuştukları duyuluyordu.
İlki söyledi:
?´ ben barışım!
Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor, sanıyorum söneceğim.
Alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
İkincisi söyledi:
?´ ben inancım!
neredeyse herkez benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor
o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok´´
Konuşmayı bitirdiği zaman, bir rüzgar hafifçe esti ve onu söndürdü.
Üzgünce üçüncü mum sırası gelince konuştu:
? ben sevgiyim!
yanık kalmak için artık gücüm kalmadı. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular
Ve hiç zaman yitirmeden söndü.
Ansızın...
Bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür
?neden yanmıyorsunuz sizin sonuna kadar yanmanız gerekir
Bunu söyleyerek, çocuk ağlamaya başlar.
Ardından dördüncü mum söyler:
?korkma ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz

ben umudum! ´´
barışa olan inancınız, insanlara olan sevginiz tükense bile umudunuz hala mum işiği gibi yanıyor vaziyetteyse kormayın; sönen umutlarınızda alev alacak ve insanlığa umut olacak